Izložba “Linije dodira” umjetnice Ivane Babić

Uvijek izlažite svoje lice sunčevoj svetlosti i sjenke će biti iza vas (W. Whitman)

Savremena umjetnička praksa omogućava umjetnicima da eksperimentisanjem različitim likovnim i nelikovnim materijalima realizuju djela koja karakteriše sloboda izraza u domenu reverzibilnog odnosa formalnih i kognitivnih faktora koji određuju suštinu njihovog stvaralaštva. U kontekstu ove premise možemo smjestiti slikarski opus Ivane Babić. Mada njena profesionalna vokacija arhitektice podrazumjeva egzaktnost, čvrstinu i racionalnost u definisanju forme, u likovnom izrazu ona iskazuje drugu stranu svoje kreativne prirode, koju krakteriše poetsko–lirski senzibilitet. Tako u ciklusu Obrisi naslikani urbani objekti dobijaju auru snohvatice, koju će razvijati u daljem radu kroz transparentnosti, krhkosti, opsjenosti, virtuelnosti matarijala kojim će otvoriti nove prostore slikarskim traženjima. Riječ je o staklu koje u ciklusu Linije dodira ima primarnu funkciju u definisanju pikturalne tankoćutosti i strukturalne slojevitosti njenih slika.

Motiv njenih radova iz ciklusa Linije dodira je akt/aktovi, sa naglađenim ekstremitetima – rukama, koji svojim vitalističkim, podantnim oblicima otvaraju prostor mnoštvu mogućnosti nekonvencionalne interpretacije ekspresionističkog izraza. Linija/linije, kao jedna od odrednica literarnog naziva ovog ciklusa, ima višestuko značenje. Ona nije samo u opisu forme, ona ima metaforičko značenje duhovnog demijurga kojim umjetnica izliva svoje unutrašnje prostore u spoljni svijet formiran na linijama dodira duha i materije.

U procesu formiranja rada, polazeći od inverznog odnosa lice/naličje, pozitiv/negativ, Ivana gradi/nadgrađuje kompozicije slikarskim elementima: linijom, tonskim vrijednostima boje, pastuoznom fakturom/teksturom, ekspresivnom samorječivošću, na kojima nema naknadne korekcije, dodavanja, oduzimanja. Sam čin slikanja je konačan i dovršen. Na njima primarnu ulogu ima svjetlost koju emanira boja i praznine na kojima se providi staklo, dok sjenke stvaraju dubinu unutar fleksibilnog kolorističkog tkiva poput magije kojom se, istovremeno, poništava i reinkarnira putenost ljudskog tijela zaleđenog u prostoru.

Ono što čini osobenim njeno slikarstvo je složen  proces rada u kojemu koristi tri staklene površine koje predstavljaju podloge na kojima likovno interveniše oblikujući forme – sjene, na granici stvarnog i iluzornog. Na prvoj figure definiše crtežom – linijom, tačkicama poput kontrolisanog driping izraza, obrisima; na drugoj igrom oblika i boja dočarava optičku dimenziju prostora, volumena, forme, pokreta, svjetlosti, harmoničnih kontrasta, čak i atmosferu koja doprinose opštem utisku slike u kojoj se susrijeću stvarnost i iluzije; treće staklo prekriva crnim akrilikom formatirajući hermetizovan prostor slike. Iako egzistiraju kao zasebne cjeline, tek njihovim sukcesivnim povezivanjem formira sliku koja, svojim dimenzijama pripada malim formatima.

Prve reminiscencije koje u nama izazivaju slike na staklu Ivane Babić upućuju na vitraže koji posjeduju estetsku, simboličku i funkcionalnu ulogu u arhitekturi. Međutim, ovdje nije riječ o slikama na staklu koje imaju oslonac u realigioznoj inkonografiji i dekorativnoj ornamentici, već o kompleksnim radovima modernog izraza, sa spiritualnim podtekstom,koje nago ljudsko tijelo uzdiže na  pijetdestal savremene ikone.

Ovim slikama Ivana Babić emanira svoju unutrašnju svjetlostu koja se rađa u sjenovitim predjelima njenog duha, a koja će osvjetliti nove puteve likovnih traženja umjetnice otvorene i spremne za nove kreativne  izazove.

                                                                                                                    Ljiljana Zeković

                                                                                                                   istoričarka umjetnosti

Preuzmi katalog